Είμαι ακόμη εδώ...(??!!?)

Σήμερα σε θυμήθηκα νωρίτερα νεότευκτό μου blog.. Σε αναζήτησα νωρίτερα.. Και να'σαι!!! Μουσικούλα και φύγαμε...

Πόσο φυσιολογικό είναι με το που ανοίγεις τα μάτια να σε προλαβαίνει ένα τεράστιο χαμόγελο;; Να ξεκινά η μέρα.. χαρωπά έως και τραγουδιστά δίχως λόγο και αιτία;! Να βγαίνεις στο δρόμο, να μη διστάζεις για τη βροχή που πέφτει από νωρίς.. να μην αντιστέκεσαι.. και να απολαμβάνεις στο πρόσωπό σου τις ψιχάλες;; Κι αν όλα αυτά είναι για ορισμένους παράξενα έως παράλογα.. θα πρότεινα να το δοκιμάσουν, ακόμα κι αν διστάζουν.. μια δοκιμή ίσως τους αλλάξει γνώμη αλλά και συνήθειες!!

Γιατί πόσες φορές.. αφήσαμε να μας επηρεάσει ένα στραβό ξύπνημα;; Πόσες φορές επιτρέψαμε να ξεκινήσει χάλια η μέρα μας για κάτι που συνέβη την προηγούμενη μέρα;; Τέλος σε όλα αυτά!! Επιστρατεύστε αδιάβροχα, πολύχρωμες ομπρέλες, την αγαπημένη σας μουσική.. μα πάνω από όλα το χαμόγελό σας (κι ας μην είναι απαραίτητα της Crest!!) και ξεχυθείτε στους δρόμους! Κυριολεκτικά ξεχυθείτε όμως! Αγνοήστε τις γριούλες που σας ποδοπατούν στο μετρό για μια θέση για να ξαποστάσουν το ταλαιπωρημένο τους κορμί.. αλλά και το καχεκτικό μυξιάρικο νήπιο που μόλις έφτυσε στα καινούρια σας παπούτσια!! Και όλα αυτά τα προτείνει μια άκρως απεγνωσμένη που θέλει τον χρόνο της για να συνέλθει κάθε πρωί και για τον καφέ.. ας μην το θίξουμε καλύτερα!! Για αυτό σας λέω.. ας κάνουμε μια προσπάθεια!