Εδώ.

Τελευταίο βαρβάτο ξύπνημα.

Ο καφές χάλια, αναρωτιέμαι αν έτσι θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη μέρα.

Ετοιμάζομαι γρήγορα και τρέχω να προλάβω, τελευταία στιγμή ως συνήθως, το λεωφορείο. Πανικός ακόμη μία φορά.. με αποκορύφωμα τις γιαγιάδες με τα καροτσάκια από τη λαϊκή, έτοιμες πάντα να κάνουν αγώνα δρόμου για να προλάβουν θέση να κάτσουν. Πιο πίσω δύο κυριούλες τσακώνονται για το αν θα ανοίξουν ή όχι το παράθυρο..

«Η ίωση θερίζει.. μην κοιτάς που δε λένε τίποτα στα κανάλια!! Το παράθυρο θα μείνει ανοιχτό!!» λέει η μία με τόνο αυστηρό. Λογικό σκέφτομαι να μη γίνεται πλέον συζήτηση και ντόρος για την ίωση.. αφού ο Ευαγγελάτος απέχει από τα τηλεοπτικά!!
Άσε κιόλας που η Μενεγάκη κυριαρχεί.. που καιρός για άλλες έγνοιες;;

Φτάνουμε στη σχολή και συνειδητοποιώ πως οι περισσότεροι φοιτητές είμαστε λες και πηγαίνουμε για σφαγή. Όχι αδίκως.

Και ξάφνου προβάλλει σαν ήλιος καλοκαιρινός.. Προβάλλει από το παραθύρι..
Στα αυτιά μου ηχεί το άσμα «Αγόρι μουουου.. αγόρι μουουου…»!!

Ψηλός με πλάτες.
Ψιλοντερέκι.
Το στοιχείο μου.

Σε απόσταση ασφαλείας με.. καθοδηγεί προς το κυλικείο. Ένας δεύτερος καφές σκέφτομαι, έπειτα από τον πρώτο τον αποτυχημένο, δεν είναι ποτέ άσχημη ιδέα.

Πλησιάζει σε μια παρέα γνωστών.
Ανασηκώνει τα χέρια και λέει με τσιριχτή όλο νάζι φωνή.. «Ήρθα κι εγώώώώ..!!»

Ok.
Αναστροφή.
Παίρνω τον σκέτο μου καφεδάκο και οδεύω προς το αμφιθέατρο.
Είχα ήδη αργήσει με την παρακολούθηση.

#1 Είμαι πλέον και επίσημα ένα βήμα πριν το πτυχίο (σε ένα μάθημα θα κριθεί)… και αναμφισβήτητα άνεργη ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μέλος της γενιάς των 700ευρώ. Καλώς ήρθα στο club.

#2 Παρακολουθούσα όσο μπορούσα αναρτήσεις σας. Επέστρεψα δριμύτατη.